Heel erg lang woonde hij nog niet in dit gebied. Eigenlijk pas een week. Maar in die week had hij een goed huisje gevonden voor hem om in te wonen. De ruimte die een 19-jarige jongeman nodig had. Milan moest eerlijk bekennen dat hij genoot van de vrijheid die hij had nu hij het huis uit was. Maar de huishoudelijke klusjes stonden hem wat tegen. Vandaar dat zijn huis een klein beetje en rotzooi was. Maar wat dacht je anders van een 19-jarige knaap die op zichzelf woonde? Maar hij zat er verder niet mee. Hij kon hier, zonder gezeur van zijn ouders, zich richten op zijn grootste hobby. Ondertussen reed hij alweer 11 jaar, ooit begonnen toen hij 8 was op de pony van de buren. Daarna manege lessen. Ook nu weer had hij een manege in de buurt gevonden, echter was hij niet van plan les te nemen. Milan vond het prettiger om zelf, alleen met een paard te werken. En dan vooral springen vond hij leuk. Maar dressuur was voor elke tak nodig, het was immers de basis om je paard goed te laten lopen. Zo dat het hele lichaam gebruikt werd. En om vroege slijtage te voorkomen was dat handig.
Eigenlijk was het niet helemaal zijn idee om manege paarden te gaan rijden. Die dieren hadden veel verschillende mensen op hun rug, die elk anders reden en vaak werden de pony's ook neit goed gereden. Wat ook niet gek was in beginnerslessen. Dat kon je ook niet van jonge kinderen verwachten. Je zag heel zelden maar dat een kind van 10 een paard een beetje nagefelijk kon laten lopen, dat kwam vaak veel later. Milan had de 10-jarige manege ruin Sultan gezadeld. Hem was verteld dat dit donkere dier aardig kon springen, vandaar dat hij hem had uitgekozen om te rijden. Daarnaast was dit zo ongeveer het enige paard war hij met zijn lengte op paste. Dit was de derde keer dat hij de ruin zou gaan rijden. En stiekem had hij niet kunnen wachten met springen. "Kom jongen" mompelde hij tegen de ruin terwijl hij deze de buitenbak in leed. De hindernissen had hij al klaar gezet, en ook vier drafbalken. Maar eerst zou hij de zwarte ruin los gaan werken.