'Afgeleverd'

Een zwarte personenwagen reed geruisloos het erf op. Twee mannen zaten voorin de wagen, een jongen achterin. Hij keek verveeld rond. De geblindeerde ruiten maakten dat hij alles kon zien, maar niemand hen kon zien. Toen de wagen tot stilstand kwam, stapten de mannen allebei uit en terwijl de ene zijn portier opende, trok de andere Robin eruit. Hij stond op en schudde zich los van de man, hem een donkere blik toewerpende. De armband werd aan zijn pols bevestigd en hij voelde hoe strak hij zat. De man voor hem was streng en spande hem bijna té hard aan. Beide vertelden ze hem dat ze hem ten alle tijde in de gaten konden houden en hier binnen de 2 minuten zouden staan, moest hij iets proberen. Vervolgens kropen ze in de wagen en reden met gierende banden weg. Robin staarde hen na en liet zijn handen in zijn zakken glijden, de kap van zijn sweatshirt had hij op. Geen zin om die af te zetten, geen zin in iets, nergens zin in. Hij keek om zich heen. Overal van die paarden, vuile stinkbeesten , vond hij, nergens waren ze nuttig voor. Hij keek even rond en ging toen op een bankje zitten, hij wilde nergens heen nu, gewoon zitten en met rust gelaten worden.

Aerynne werd gewekt uit haar dagdromen toen een auto met donkere ramen de manege binnenreed, nieuwsgierig stond het meisje op en liep langs de stallen wat dichter bij de auto, dit was geen gewone persoon dat wist ze nu al hij straalde echt verveling uit en dat was niet echt gewoon voor mensen die hier op de manege kwamen, meestal waren ze opgewonden en gingen ze alle staldeuren af om te zien op welke pony of paard ze zouden gaan rijden. Maar deze jongen niet! Nee, nadat hij uit de auto was gestapt, die nu met piepende remmen was wegereden, hij ging hier gewoon verveeld op een bank zitten. Dat haar intresse opgewekt werd en ze naar de bank toeliep. De jongen zag er uit of hij al dagen niet had geslapen, maar warom was hij hier? Dat was wat ze wilde weten. Rustig ging ze naast de jongen zitten. Ze keek hem aan en glimlachte even, ze wist misschien wel wat hij hier deed hij was iemand van de gevangenigs dat zag je aan het stukje van zijn armband dat hij niet kon verstoppen door zijn handen in zijn broekzak te steken. Aerynne zag hier wel vaker van die mensen het was een soort therapie maar ze waren meestal wel allemaal ouder dan de jongen die nu naats haar zat. "Hoi, ik ben Aerynne, ik rij hier al lang, en jij?", vroeg ze voordat ze doorhad dat de jongen niet veel zou loslaten, zo waren ze allemaal op begin, maar soms moesten ze hier gewoon wennen..

Hij was altijd de moeilijkste geweest in de instelling, dokters wisten geen raad met hem. Toen hij zag dat een meisje naar hem toekwam, draaide hij zijn hoofd weg. Het laatste wat hij wilde, was dat er iemand sociaal kwam doen tegen hem. Hij zag uit zijn ooghoeken hoe ze naast hem kwam zitten, en meteen spande hij al zijn spieren op. Toen ze begon te praten, Haar naam noemde en vroeg hoe hij heette en of hij reed ofzo, zweeg hij gewoon. Hij draaide zijn hoofd, wierp haar een doodse blik toe, en stond op, draaide zich om en liep verder weg. Mensen die ook opgenomen waren in de instelling, hadden altijd snel voortgedaan waarmee ze bezig waren of hadden zich gewoon omgedraaid en geshockeerd weggelopen, toen hij hen zo'n blik toewierp. Hij voelde onterecht woede in zich opborrelen en balde zijn vuisten. Als die idioten dachten dat hij zou toegeven aan ook maar één van hun idiote therapiën, zou hij het zichzelf niet vergeven. Hij had zijn eigen broer vermoord! Zijn eigen, bloedeigen broer, door die idiote drugs! Hij kon zelf wel van de drugs afgeraken, daar had hij geen groepsgesprekken voor nodig. Hij trok de mouw van zijn trui over zijn armband en keek naar de grond terwijl hij verder liep en hoopte dat ze hem niet zou volgen, hij was opvliegerig en had geen zin om hier al meteen in de problemen te komen.

Op haar tenen getrapt omdat de jongen haar negeerde stond ze op en liep met grote zware passen op hem af. "Zeg wat heb jij?" vroeg ze en keek em even bood aan, hij mocht haar dan wel negeren maar de dodelijke blik was erover. Ze zag meteen al dat hij zijn vuisebn balde en meteen liep ze de andere kant op, wat on haar hem nu schelen, hij had waarschijnlijk een zielige leventje gehad met alleen maar drugs en geld, dat was misschien zijn lot, maar dat van haar was volgens haar wel anders zij zou haar best doen om er iets goeds van te maken.Ze zag een witte duif neerstrijken achter de jongen waar ze daarjuist samen hadden opgezeten. AL was het vast voor de jongen een stomme witte duif vor haar was het meer, de tranen prikten achter haar ogen en ze liep naar de stallen, ze sloot haar ogen en probeerde haar gedachten ergens anders toe te leiden maar het enigste dat in haar gedachten bleef hangen was haar oveleden zusje, daar had ze het met de dag nog moeilijk mee vooral als ze een witte duif zag, dat was altijd wat haar zusje het leukste had gevonden. Rustig gig ze aan de stal zitten, en een traantje rolde over haar wang, ze haalde haar neus op en veegde het traantje weg, gelukkig stond ze buiten het zict van de jongen, want die zou haar ook maar zielig vinden.

HIj hoorde hoe ze luidruchtig op hem af kwam gelopen en volgens hem idioot vroeg wat hij 'had'. Die zin kon hij best aanvullen. Hij HAD een armband die hem overal in de gaten hield, hij HAD ooit een leuke vader, hij HAD ooit een broer. Een lieve broer, bedacht hij zich even, maar meteen daarna spande hij zijn kaakspieren op. toegeven aan zijn gevoelens zou hij niet, nooit. Hij keek om toen hij hoorde dat de stappen zich van hem verwijderden. Her meisje liep nu anders. Iets in haar beweging wees erop dat ze misschien verdriet had van iets, woede leek net weggeëbd. Hij zuchtte even. Op één of andere manier vond hij dat hij haar moest vragen wat er scheelde, maar de andere kant vertelde hem om zich er niets van aan te trekken. Maar toch.. Hij draaide zich om en liep er traag heen. Hij stond naast haar, zij zat aan een stal. Hij had nog altijd zijn handen in zijn zakken en schraapte zijn keel even. 'Ik ben Robin..', klonk het zachtjes.