Wondering why.

Een jongen met een versleten sweatshirt van 'Jack&Jones' aan, slenterde door het woud. Heel even maar voelde hij zich vrij, al had hij eerst moeten bellen naar de mensen die hem in de gaten hielden, om hen te verwittigen dat hij even het bos in ging, want anders zouden die over de rooie gaan. Hij draaide zijn armband even om zijn pols heen, het zat vrij strak en irriteerde hem. Hij volgde een klein, smal, kronkelig padje. ALs er één ding was waar hij nu nog kon van genieten, dan was het wel een wandeling in het bos. Hij snoof even en onwillekeurig verscheen er even een glimlach op zijn gezicht. De dennengeur deed hem goed. Gedurende meer dan een jaar had hij bij zijn weten niet in een bos geweest. De meesten vonden het raar, zo'n jongen als hij, die ontspanning vond door te wandelen in het bos. Hij trok zijn kap over zijn hoofd en liep wat verder. Tot in zijn oren trok een rustgevend geluid. Het geluid van stromend water. Onbewust volgde hij zijn weg naar dat geluid. Hij kwam uit bij een riviertje. Een grote rots lokte zijn aandacht. Hij slenterde heen en ging zitten, trok zijn benen op, legde zijn armen om zij knieën heen en staarde voor zich uit. En toen, toen liet hij zijn gedachten de vrije loop. Over hoe hij niets meer wist van het voorval, over hoe hij zo stom was geweest om drugs te nemen en hooe hij zo stom was geweest om te leven. Hij haatte zichzelf. Hij had het leven van zijn broer weggenomen en hij vond dat hij het niet meer verdiende om nog plezier te maken in het leven. En toen hij gepakt werd, lieten ze hem nooit meer los, nooit meer leven.
Diep in gedachten verzonken hoorde of zag hij niets meer van de omgeving meer. Het was enkel nog hém en zijn gedachten.

Rose slenterde rond. Haar oude versleten jeans waren gecombineerd met zwarte Adidas schoenen met witte strepen erop. Ze sloot even haar ogen en genoot van het geluid dat de natuur produceerde. De geur was van spar- en dennenbomen die haar omringden en Rose liep stevig door. Haar gedachten spookten door haar hoofd maar ze genoot ervan, ze genoot om in haar eentje hier te zijn zonder iets dat haar stoorde. Ze hoorde het geluid van een riviertje dat zich door het bos heen had weten te krijgen. Ze had een sweater aan en onder haar capuchon kwamen nu haar licht krullende haren vandaan. Ze had de stijltang aan de kant laten liggen voor een dag.

Toen Rose bij het riviertje was aangekomen, puur op het geluid afgaand kwam ze iemand tegen die ze hier niet verwachte; de jongen die ze bij star had gezien. De jongen die zo onverschillig deed en beter nog, de jongen die haar op een rare manier onbewust had weten te irriteren. Rose twijfelde even, zou ze op hem aflopen? Ze besloot het risico maar te wagen hoewel ze zou kijken of hij haar zou opmerken. Rose zette zich op een rots neer en deed haar schoenen uit om haar voeten in het koele water te laten bungelen. Ze zette haar capuchon af en schudde haar haren even uit. Uit haar broekzak haalde ze haar mp-3 en zette deze aan, zachtjes zodat ze toch nog de geluiden van de natuur zou kunnen horen.

Het voelde vreemd. Normaal zou ze haar vrije tijd bij Making Money besteden, haar zweedse warmbloed die mee was gegaan naar zweden, maar die was hier nu niet meer. Ze glimlachte even bij het idee. Op haar mp-3 had ze de achtergrond van haar en Making Money gezet.
Ze bekeek de jongen toen nog eens vanuit haar ooghoeken en glimlachte zacht, bijna onzichtbaar, terwijl ze haar blik weer afwende.

Terwijl hij herinneringen probeerde terug naar boven te krijgen, merkte hij niet eens dat iemand anders op ongeveer de zelfde plek was aangekomen. Erger nog, de tranen stonden in zijn ogen. Moest hij weten dat hier iemand anders was, had hij het nooit zo ver laten komen. Maar ze gleden niet over zijn wangen, hij was geen mietje. Dat had hij altijd zo gehouden. Geen emoties tonen, anders stel je je zwak op tegenover anderen. Toen hij eenmaal merkte dat hij het wat moeilijker kreeg, trok hij zijn gedachten zelf terug en leek hij nu weer normaal om zich heen te kijken. Eerst keek hij naar rechts, dan naar links, waar hij, tot zijn verbazing, een meisje zag zitten wiens gezicht hem vaag bekend voorkwam.

Ze had haar schoenen uitgedaan en liet haar voeten in het koele water hangen. Robin voelde zich echter betrapt. Hij zette zijn kap af en keek nu het meisje aan. Hij wilde haar een boze blik toewerpen, maar iets weerhield hem ervan. Hoe ze daar zat, zo relaxed, luisterend naar haar mp3, het leek wel of hij tegen haar niets gemeens wilde zeggen. Voor het eerst sinds lange tijd voelde hij dat hij zo misschien iemand anders zijn moment kon verpesten, net zoals bij zijn broer. En hij wilde die fout niet weer maken.

De jongen stapte van de rots af en bleef even twijfelend staan, terwijl de armband gelukkig onzichtbaar was. Hij wist dat ze de oortjes van haar mp3 inhad, dus deed hij zodra ze keek het teken dat ze ze moest uitdoen, waarna hij zonder 'hallo of goeiedag', zich meteen voorstelde. 'Ik ben Robin', klonk het nogal afgezaagd, maar eigenlijk was het een hele prestatie voor hém.

Rose keek op, haar oortjes had ze uitgedaan toen de jongen dit gebaarde. Hij kwam totaal anders over dan op de manege. Ze keek omhoog en moest haar hand net iets boven haar ogen plaatsen om hem duidelijk te kunnen zien door de zon. "Hallo," ze glimlachte even naar hem, hij had wat tegen haar gezegd tot haar verbazing. Hij had zijn eigen moment van rust verstoord om wat tegen haar te zeggen. Dat betekende dat hij óf toenadering zocht óf dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in haar maar haar zo snel mogelijk wilde zeggen dat ze moest ophoepelen. "Rose," ze glimlachte even vriendelijk naar hem. "Je reed toch op Star, is het niet?" Ze bekeek Robin nog eens goed. Ze bleef niet zo zitten zoals ze zat. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen hieromheen terwijl ze weer even voor zich uitkeek, de rivier maakte haar rustig het idee dat alles er zuiver in was omdat bijna niemand hier kwam, heerlijk.

Ze keek terug naar Robin, hij leek nu.. Relaxed. Zoals hij op de manege gespannen was leek hij nu heel rustig en zichzelf. Ze zuchtte even, het gesprek liep een beetje stil vond ze zelf dus keek ze hem onderzoekend aan. "Heb je al eens vaker gereden? Je was erg goed op Star.." Rose bleef hem aankijken, ze wilde dat hij iets zei, hij was naar haar toegekomen en daar was ze best blij mee maar iets deed haar twijfelen waarom hij hier was, had hij een geheim, of was hij gewoon mysterieus van zichzelf?

Hij knikte even bij het horen van haar naam. Rose, herhaalde hij bij zichzelf, weer een naam om niet te vergeten. Ze zag er een tikkeltje wantrouwend uit, het leek of ze hem probeerde in te schatten, of ze hem wilde doorgronden. Hij knikte weer, ja, zo heette de witte ruin volgens hem. Maar hij wist niet of hij haar was tegengekomen, misschien had hij haar gewoon zien zitten, maar blijkbaar had zij wel een beetje op hem gelet, aangezien ze wist dat hij op Star had gereden.

Met zijn handen in zijn zakken keek hij wat rond. Toenadering had hij al gezocht, maar een gesprek echt gaande houden en 'socializen', was zijn zwakte, of hij moest zich natuurlijk echt goed voelen bij die persoon. Maar dat kon hij natuurlijk nog niet opmerken. Langzaam gleed zijn blik uiteindelijk weer naar haar. Eigenlijk was ze best wel knap, maar natuurlijk kon dat hem niets schelen, of toch niet.. helemaal. Toen ze vroeg of hij eerder gereden had, knikte hij op één of andere manier meteen in een reflex, normaal zou hij dat nooit doen, en nu ontkennen kon niet meer, dus zocht hij naar een toelichting. En de waarheid was nu het enige waar hij op kon komen. Maar veel ging hij niet lossen over zijn verleden. 'Ik heb ooit, rond mijn 10 jaar gedurende 4 jaar gereden, maar door omstandigheden is dat gestopt. Het woord 'omstandigheden', sprak hij droog uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Maar zijn angst was dat als hij zijn verleden aan iemand zou toevertrouwen, deze persoon hem zou gaan haten, mensen dit zou vertellen en zo uiteindelijk iedereen hem zou gaan haten, wantrouwen en afweren.

Rose zag Robin kijken, ze zweeg even. Zij zweeg en hij zweeg. Een doodse stilte als gevolg. En toen knikte hij als bevestiging dat hij op star had gereden. Hij bevestigde ook haar vermoeden dat hij al eens had gereden. Zo bleef ze even zitten "Waarom ben je niet weer ooit begonnen?" Ze keek Robin nu aan, nieuwsgierig zoals ze was kleurde ze rood. "Sorry.. zo bedoelde ik het niet.." Ze wende haar blik beschaamd af en staarde naar de bomen om hen heen. Zo bleef ze zitten. Met het gevoel dat minuten voorbij streken slechts even genietend van de stilte.

Ze glimlachte even naar hem toen hij haar ook licht wantrouwend aankeek, zo had ze hem net ook aangekeken en nu vond ze het wel komisch dat de rollen werden omgedraaid dus schoot ze in de lach. "Sorry.. ik lach niet om jou" proestte ze er nog even uit terwijl ze eindelijk echt moest lachen. Haar beugel had haar 2 jaar van leed gekost aan haar tanden maar het was het waard. Ze had een tandpasta smile gekregen die ze graag vaak zou willen laten zien ookal gebeurde dat niet echt vaak. "Sorry.. maar ik besefte ineens een heleboel." Ze grijnsde naar Robin en keek hem met vriendelijk samengeknepen ogen aan. "Waarom was je eigenlijk zo... onverschillig over die omstandigheden.. Als ze normaal waren lijkt me zou ik gewoon doorgaan, juist om troost te zoeken bij de paarden." Rose keek Robin nu serieus aan en keek recht in zijn ogen, haar blik was serieus maar oprecht nieuwsgierig.

Hij leek even , één seconde meegesleept te worden in haar lach-uitbarsting, maar kon zich er op tijd van weerhouden. Alsof het aan hem zou kunnen liggen, zei hij tegen zichzelf. Ze had mooie tanden, viel hem op. Hijzelf had nooit een beugel nodig gehad, maar echt héél perfect stonden ze niet, maar goed genoeg voor hém. De vraag waarom hij nooit was begonnen, voelde als een terechtwijzing, waardoor hij even stil werd. Wat besefte ze? Hij begon zich meer en meer vragen te stellen bij Rose. Toen ze begon over de 'omstandigheden', leek hij op slag geslotener te worden, zijn houding werd afstandelijker, zijn blik werd wat donkerder, maar hij wendde zijn blik af en keek haar niet aan. Even haalde hij adem, en leek het of hij iets wilde zeggen, maar hield toen toch zijn mond.

De stilte was dodelijk. Hij voelde haar blik op zich branden en keek haar tenslotte toch aan, terwijl ze onophoudelijk in zijn ogen bleef kijken. Het leek wel of hij niet kon zwijgen. 'Soms is troost niet genoeg.' Hij beet even twijfelend op zijn lip en richtte zijn blik naar de grond. 'Niet als je zelf de oorzaak bent van het verdriet voor andere mensen, niet als je zélf de schuldige bent.' Hij zweeg even en hoopte op één of andere manier dat ze het zou begrijpen. 'De paarden helpen me daar niet bij, schuld is erger dan verdriet.'

Nadat hij dit zei, slikte hij even en keek naar het stromende water. Hij zelf was in een stroomversnelling terechtgeraakt, voelde hij, hij werd van hier naar daar gesleurd, alsof hij een pakje was dat zomaar overal kon heengezonden worden. Hij voelde zich gevangen, als in een kooi, en bijna.. Bijna dood.

Rose wende haar blik af toen ze het idee had dat ze hem niet aankeek maar aanstáárde. Ze hield haar lippen nu op elkaar. Alsof er een muur tussen beide en ze niks meer zeiden tegen elkaar. Ze vond het zowieso nog steeds apart dat hij naar haar toe was gelopen maar opzich had ze het ook prettig gevonden. Hoefde zij het gesprek niet aan te knopen want daat was ze behoorlijk slecht in. Ze keek afwachtend naar hem, hij leek wat te willen zeggen maar toen zweeg hij toch.

"Papa?" De stem van een klein meisje, breekbaar als porselein, klonk door de ruimte heen. "Waar is mama?" Het meisje sprak weer, haar naam betekende Roos maar nu zeiden ze het op z'n engels: Rose. Ze slikte "Mama is naar de hemel Rose, met Diego mee." Rose keek met kraalogen naar haar vader "Dood?" Zei ze toen zacht en haar vader knikte even. Rose liet zich neerploffen op haar bed. Niks zei ze, en dat deed ze de 2 daaropvolgende weken ook niet. Tig artsen hadden zich over haar gekeerd maar niemand kon haar laten praten. Niemand. Het meisje was alleen, in haar eigen wereld gekeerd waar haar moeder er nog was. Ze was opgesloten, gebroken en bijna gestorven van verdriet.. in haar eentje

Hij sprak, Rose schrok op uit haar gedachte toen hij haar niet aankeek maar ook niet zijn blik afwende en haar toen tóch aankeek. het gaf haar een rilling door haar lichaam. Hij leek veel donkerder en dat was haar tot nu niet opgevallen. "Oh.." Dat was het enige wat ze eruit kon krijgen. Ze keek hem aan ze keek toen en het kwartje viel, schuld was erger dan verdriet. "Wie ben je verloren?" Rose keek hem nu direct aan. Ze voelde haar hart in haar keel bonken. Het was haar schuld dat haar moeder was overleden. Schuld was erger dan verdriet, die zin deed haar nadenken hij had misschien iemand verloren net zoals zij. "Wie of wat ben je verloren?" Ze vroeg het nogmaals, ze keek hem doordringend aan zoekend naar antwoord, zoekend naar hetgene wat alles over zijn mysterieuze gedrag kon verklaren. Ze keek hem aan, ze was te direct ze wist het "Het spijt me.. Alweer." Ze stond op, ze wilde gaan hem met rust laten. Ze trok haar schoenen aan en bleef zo staan. De wind stak op en waaide door haar haren heen, het was dramatisch bedacht Rose zich. En het kon altijd dramatischer had haar vader haar geleerd.

Ook zij leek nu even in gedachten verzonken te zijn. Maar toen ze meteen opkeek en even leek te schrikken, bleek dat ze weer één en al oor was. ''oh'' klonk het alleen maar. En daarna; een kwellende vraag. ''Wie ben je verloren?'', hij schudde zijn hoofd even onmerkbaar, en wilde er niet op antwoorden. En dat leek ze te weten. Ze versterkte haar vraag en keek hem echt aan, alweer die doorgrondelijke blik. Verloren. Wie had hij verloren? Verloren was zacht uitgedrukt. Hij zuchtte even en zag dat ze opstond en zich verontschuldigde.

Op één of andere manier scheen ze aan andere dingen te denken. Alsof ze hem begreep, hoe dan ook. Ze deed haar schoenen aan en stond enkele meters van hem af, terwijl de wind met haar haren speelde. Robins lippen waren tot een spleetje getrokken, maar zijn ogen keken haar niet op een negatieve manier aan. Dit gesprek ging de verkeerde kant op, vond hij. Vervolgens liep hij enkele stappen dichter na haar toe en slikte even toen hij voor haar stond. Hij had een beslissing genomen.

''Blijf,'' klonk het rustig, maar toch kordaat. ''Je bent direct, en misschien is het dat net wat me aan het praten maakt.'' Hij keek haar even aan en liep even voorbij haar, om daar weer op een rots te gaan zitten. ''Ik heb niemand verloren, Rose, ik heb iemand zijn leven doen verliezen'', klonk het erg twijfelachtig. Hij voelde iets, alsof zijn keel werd samengeknepen.

Rose had hem aangekeken, hoe hij zweeg en het er niet over wilde hebben. Ze bleef staan, stilstaan. Ze stond daar maar naar hem te kijken, zwijgend. Zijn lippen waren tot spleetjes geknepen en ze wende haar blik af, tot ze het geluid hoorde van krakende takken onder het gewicht van een verplaatsend lichaam. Toen ze Robin dichterbij zag komen deinsde ze uit een reflex naar achteren. Het was niet haar bedoeling geweest maar iets in haar voelde zich voor het moment niet veilig meer.

Hij praatte tegen haar, vroeg haar te blijven en zei dat haar directe vragen niet zo erg waren. Rose bleef toch staan trillen op haar benen, ze probeerde niet te laten zien dat ze zich niet meer zo op haar gemak voelde en slikte even. Hij liep toen voorbij haar en ze kon het niet laten om heel zacht opgelucht uit te ademen, en dan weer naar de grauwe hemel te kijken, waar was de zon? Ze keek nu naar Robin, hij had iemand het leven doen verliezen? Zou verklaren waarom ze iets had horen scheuren. "Is daarom die armband?" Rose glimlachte even stom, het was haar opgevallen al op de manege maar toen dacht ze dat het een horloge of iets dergelijks was. Ze keek Robin nu aan. "Familie?" Zei ze toen zacht. Ze voelde hoe haar eigen keel geen woord meer wilde zeggen en van de pijn schoten tranen in haar ogen, zij wist wel het een en ander daarvan op een rare manier. Zij kende schuld, zij kende verdriet, geluk, trots, teleurstellingen en gevoelens. Ze kende veel maar sommige dingen kon je niet verklaren, kende je niet en die dingen waren het moeilijkste om te accepteren vond zijzelf.

Het feit dat ze achteruit gegaan was toen hij dichter kwam, gaf hem kippenvel. Mensen hadden bang van hem, mensen meden hem als de pest- en hij kon er niets aan doen. De drugs had ervoor gezorgd dat hij heel zijn leven anders bekeken zou worden. Anders dan hij werkelijk was. Diep van binnen zat er in hem nog een jongen die sociaal was, geen moeite had met plezier maken en kon liefhebben. Enkel die zwarte, doodse mantel hing om hem heen. Hij keek even van de grond op toen ze over de armband begon en in een reflex trok hij de mouw van die arm verder naar beneden. Hij aarzelde. Ze had bang van hem, samen met alle andere mensen. Dus vertrouwen kon hij haar niet, net zoals alle andere mensen.

Hij haalde even adem toen ze vroeg of het familie was. En plots had hij geen zin meer om te spreken. Hij stond op en wilde langs haar heen lopen om zo weg te gaan, maar keek om zich heen om een andere weg te nemen. Waarom? Het feit dat ze dan misschien weer zou achteruit deinzen, zou hem zich nog slechter laten voelen. En dat was wel het laatste wa hij nodig had nu. Hij keek om zich heen maar bleef als aan de grond genageld staan. Het leek wel of het hem allemaal even teveel werd. Zijn benen wilden niet meer vooruit.

Rose bleef staan, haar ogen schoten naar zijn pols toen hij zijn mouw verder omlaag duwde. Ze had gelijk, en ze wist het. Ze bleef staan, starend naar het niets dat haar in beslag nam. Ze zette haar capuchon weer op en bleef staan kijken, haar ogen waren nog amper zichtbaar en schoten nu heen en weer over het gebied om een uitweg te zoeken als hij nodig was. Ze voelde haar mp3 tegen haar been aandrukken en griste het ding snel uit haar broekzak. Ze stond binnen inzichzelf te janken. Ze ademde rustig uit om kalm te worden en zette toen haar mp3 op, veel zou er toch niet meer worden gepraat vreesde ze.

"Papa?" Rose keek haar vader aan. "Waarom heeft mama roze bloemen?" Het meisje streek met haar kleine hand over het marmeren graf heen en bekeek de roze bloemen. "Dat vond ze mooi, Rose." Haar vader verbergde zijn verdriet achter een ijskoud masker en Rose keek op. "Mama hield van rood papa, rode rozen." Ze bekeek haar vader nu zo, drie maanden later was het al sinds haar moeder was gestorven en dit waren haar eerst woorden, een goed begin kon je het niet noemen. "Rose, ze hield van roze bloemen uit." Haar vader keek haar kwaad aan en Rose keek kwaad terug. En toen deed ze het: Ze pakte de bloemen van het graf en stampte erop. "Ze hield van rood!" Het meisje schreeuwde nu, tranen gleden over haar wangen en ze rende weg. Struikelde en viel. Het verlaten gevoel bekroop haar weer, ze zou zwijgen maar deze keer langer.

Rose schrok weer op. Een traan biggelde over haar wang en ze veegde deze snel weg voordat Robin het ook maar zou kunnen opmerken. Ze keek naar haar schoenen en bleef zo staan, het enige wat ze hoorde was haar muziek, haar zachte gejammer merkte ze niet op.

Hij zag hoe ongemakkelijk ze zich voelde in zijn bijzijn en zag hoe ze onder haar capuchon doorkeek, om zich heen, om een uitweg te zoeken, weg van hem. Haar handen trilden zacht toen ze haar mp3 bovenhaalde. En hij zocht naar woorden.

'Robin?!' de stem van zijn vader galmdé door het huis. 'ik heb een klusje voor je. Kom je naar het tuinhuis?' Een jongentje van 4 keek op van zijn racebaan. Een klusje? Het was de eerste keer dat zijn vader hem riep voor een klusje. Enthousiast liet hij zelfs zijn autootje vallen en sprong op. 'ja papa, ik kom dejaan!' zijn korte donkerbruine haartjes staken speels omhoog en het kleine ventje trippelde zo snel hij kon de trap af. Met zijn kleine gestalte liep hij naar het tuinhuisje. Hij ging op zijn tenen staan om de deur te openen en liep naar binnen. 'papa?' Zijn vader liep naar de deur en deed deze vast. 'papa wat doet je nu?' kleine robin draaide zich om en keek op naar zijn vader. Die vertelde hem dat dit een geheimpje was. ' oké. Ik vertjel het niet'- beloofde de peuter. En toen begon zijn vader zijn broek los te knopen.

Alsof hij weggeweest was, keek hij om zich heen met rode ogen. Hij keek naar het meisje dat nog steeds naar haar muziekspeler luisterde en zocht haar blik. 'het spijt me', mompelde hij, ookal kon ze het niet horen. 'ik hoor hier niet.' en toen, toen draaide de jongen zich om en liep naar het water toe.

Rose keek op, haar muziek zette ze uit. Ze bleef zo staan, stil voor een lange tijd. Ze bekeek Robin die er stil bij stond, net zoals zichzelf in zijn gedachten verzonken. Weg van deze wereld, weg van de eeuwige schuld die op haar schouders lag, dat zou ze willen. Ze schudde even met haar hoofd. Ze keek op naar Robin zijn mond maakte een beweging maar horen kon ze het niet. Nogmaals bewoog zijn mond, het enige wat ze nu zag. Hij draaide zich om richting het water en Rose bleef stilstaan.

"Wat ga je doen?" Ze klonk redelijk zeker van zichzelf moest ze toegeven, niet wat ze had verwacht. Rose klom over een van de stenen heen en ging naast Robin staan. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Hij had een plek uitgezocht waar meer stroming was viel haar op, of hij dat bewust of onbewust had gedaan wist ze niet. Ze hief haar hoofd nu iets op naar de grotere Robin en bleef zo staan. Hij had rode ogen viel haar op en ze zweeg. Ze staarde slechts naar het stromende water wat langs hen stroomde. Water was zo helder en puur. Het had geen enkele schuld op zich leek het. Rose zette haar capuchon weer af. Haar blik gleed over de rivier heen tot ze een luide knal hoorde en een kreet van iets van een dier. "Ja.." ze stond daar en het kwam nogal onverschillig uit haar mond maar veel anders wist ze niet te verzinnen om te zeggen bij het geluid wat ze hoorde.

Hij zocht naar een plek waar het gevaarlijk genoeg was. En voor hij het wist stond Rose naast hem. Hij keek vanuit zijn ooghoeken even naar haar, toen ze vroeg wat hij ging doen. Zijn blik gleed over het stromende water. Hij verdiende het niet te leven, niet nadat hij het leven van zijn broer had ontnomen. Hij zuchtte en keek even opzij. 'Iets wat ik blijkbaar toch al véél eerder had moeten doen.' Niémand zou ooit nog bevriend kunnen zijn met iemand die zijn eigen broer had vermoord, niémand zou zelfs nog maar in zijn buurt willen komen, en heel zijn leven zou hij zich alleen voelen, schuld woog zwaar op zijn schouders.

Juli 1998. Een klein huisje aan de zee. 6-jarige Robin tekende op een vel papier. Een bos. En een klein jongetje. Het huilde rode tranen. Het was alleen. Zijn potlood gleed over het vel en zo verscheen er een grotere, dikke man. Ook tekende hij een sleutel op de mond van het jongetje. Een geheim. Een dikke traan rolde over het wangetje van Robin. Hij vond het mooi. En toen kwam zijn vader binnen, zag de tekening en verbrandde die voor zijn neus waarna hij hem een klap gaf tegen zijn wang. 'Waag het niet weer te doen! Je hebt het beloofd en beloftes moet je houden!' Die nacht sliep Robin buiten aan de deur.

Zijn hand gleed even langs zijn wang terwijl hij aan het moment dacht, en hij merkte dat hij nu aan de rand van de oever stond. Hij wilde zichzelf erin gooien. Leven zoals nu had geen zin. Hij wilde alles weg. De armband weg.Zijn verleden weg. Zijn toekomst weg. Zichzelf weg.

Rose bleef staan. Stilstaan. Woede bekroop haar even. "Dus jij denkt dat je jezelf maar van het kant moet maken omdat je dat ook bij iemand anders hebt gedaan? Waarschijnlijk onder de invloed van iets lijkt me trouwens." Rose keek hem nu kwaad aan "Dat is het kinderlijkste wat ik ooit heb gehoord op dit moment eerlijk gezegd." Ze maakte zich iets groter door wat meer op haar tenen te gaan staan. "Mensen willen je kansen geven, heb je dat nog niet door?!" Ze keek hem kwaad aan "Maar die heb je niet aangepakt, Sara's favoriete paard is Star ze wil je de kans geven om ook zo tegen Star te kijken als zij dat doet ze wil ook gewoon dat je net zo geniet van de manege als zij doet. Iedereen tot nu toe zocht toenadering naar je!" Rose bleef zo staan. Ze trilde over haar lichaam. "Dat probeerde ik ook," ze wende haar blik af. Wat haar bezielde zoveel onzin uit te gaan kramen wist ze niet echt maar nu had ze het toch al gezegd en kon ze er niks aan gaan doen.

Ze nam afstand van hem. "Ga maar." Haar stem klonk kil. Ze bleef daar staan. De wind stak weer op en ze bleef rustig kijken naar Robin die nog steeds bij de stroming stond. Ze sloeg haar armen over elkaar heen omdat het een flink stuk kouder was dan ze doorhad. Ze bleef staan, ookal wilde ze teruglopen haar koppigheid dwong haar te blijven staan. Haar kaken had ze stijf op elkaar gezet zoals ze toen al die jaren had gedaan.

december 2000. Robin is 8. Op school haalt hij slechte cijfers en slaapt in d e klas. 's Nachts kan hij nooit slapen.Bang dat zijn vader lazarus zou thuiskomen en zijn agresie op hém uit zou gaan werken. Op de speelplaats staat hij alleen. Zijn vrienden zijn van hem weggegaan sinds hij in zichzelf teruggetrokken begon te leven.

De uitbarsting van Rose had hij niet meteen horen aankomen. Hij draaide zich een kwartslag en keek haar zwijgend aan toen de woorden eruit stroomden. Ze gaven hem kansen? benaderden hem? Toen ze eenmaal uitgepraat was, zocht hij even naar woorden, waarna hij sprak: "Mensen die toenadering zoeken of me kansen willen geven, kennen me niet. Ik heb wel gezien hoe je daarnet stond te trillen op je benen toen je eindelijk wist waarom ik die armband om mijn pols heb en je deinsde achteruit toen ik anderhalve meter van je af stond." Hij keek haar doordringend aan. "Dat verklaart toch genoeg? Of moet ik blijven leven van oppervlakkige contacten? Ik bedoel, kijk naar me. Wat zie je? Zal ik die vraag voor je oplossen? je ziet een moordenaar. En hoe ik ook zou proberen, ik ben en blijf een moordenaar. Is het dan zo gek dat ik daar niet mee kan leven?"

Hij zag hoe ze achteruit was gegaan en hij zuchtte even terwijl hij haar bleef aankijken. Hij zou niets doen voor ze antwoord gaf. Het zou een verkeerde beslissing zijn om de discussie zo te beëindigen.

Rose keek Robin nu aan, nu kwam zijn waterval aan woorden "Nee, en dat zeg ik trouwens op je laatste vraag want dat kan ik ook niet." Ze stond daar, bekende iets wat misschien niet eens haar schuld was maar toch voelde het zo. "En er zijn redenen waarom ik achteruit deins, niet omdat ik je doodeng vindt." Rose's lippen waren een lange serieuze lijn. "Weetje, zo zou ik het ook doen. Opgeven voordat ik ook maar heb geprobeerd. Maar dat vind ik laf dus doe ik het niet. Dat is beter dan het maar gewoon opgeven omdat je geen kansen in je leven ziet. Omdat je niet de dingen die mensen die sterven van je verwachten uit te laten komen." Ze bleef staan, stilstaan zoals ze al de hele tijd deed maar nu liep ze dichterbij "En weet je. Mijn moeder wilde dat ik zou rijden, en de beste zou worden maakte niet uit op welk gebied, waar maar wel dat ik in die tijd nooit zou opgeven." Rose bleef stilstaan. "En dat heb ik gedaan. Ik heb haar verwachtingen over mij proberen waar te maken en nu nog steeds. Ik doe niet aan opgeven en dat zou jij misschien ook niet moeten doen." Rose glimlachte even kort naar hem. Een waterige glimlach maar het was een glimlach en dat was al best knap vond zijzelf.

"Trouwens. Misschien moet je het gewoon proberen. Een weekje en dan kun je jezelf alsnog van kant maken.. Is het niet?" Rose grijnsde even, best dom maar het klonk eigenlijk zo grappig dat ze zei dat hij zich over een week ook nog wel van kant kon maken dat ze moest lachen. Wat bezielde haar? Ze stond te lachen terwijl hij zichzelf in een rivier wilde smijten! Rose probeerde even te stoppen maar proestte het een seconde later alweer uit. Wat was ze toch eigenlijk onvolwassen bedacht ze zich toen en met een zielige grijns op haar gezicht wist ze deze weer redelijk in de plooi te krijgen voordat ze Robin, die waarschijnlijk wel kwaad zou worden, of een wenkbrauw zou optrekken en haar voor gek zou verklaren, zou aankijken.

Hij voelde zich op één of andere manier wat beter na haar woorden, maar tegelijk voelde hij zich slechter. Onder meer omdat zij blijkbaar haar moeder had verloren. Hij keek naar haar toen ze dichter kwam staan en slikte even. Hij knikte toen even traag en glimlachte bijna onmerkbaar. Hij zou het proberen. Met of zonder die armband. Hij besefte dat de reden waarom mensen achteruitdeinsden niet alleen z'n armband of zijn verleden was. Ht lag aan hem. Hij was degene die zijn verleden nog niet aanvaard had.

Ze had een speciale manier om dingen uit te drukken, vond hij, en, toen ze begon te lachen, keek hij haar eerst even raar aan, maar barstte toen ook in lachen uit. Hij dacht even enkel aan het hier en nu, z'n verleden en zijn toekomst kon hem gestolen worden nu. Onbewust raakte hij even haar arm aan toen hij lans haar liep en op een steen ging zitten. Terwijl hij zijn knieën optrok en zijn armen eromheen sloeg, speurde hij nog een keer de omgeving af.

Maart 2006. Robin is 14; Sinds een weekje daagt hij niet meer op op school. Daar lachen ze met hem, ze noemen hem een 'stille', een 'lamzak', en iedereen vind hem 'abnormaal'. In plaats van op school te zitten, is hij via zijn broer in een bende terecht gekomen. De drugs ging er aardig rond, tot ook hij zonder dat hij het wist wat in zijn drankjes kreeg, en na een tijdje voelde hij zich zó miserabel dat zijn 'vrienden' hem aanraadden om toch drugs te proberen. De eerste pil was gratis, de rest moest hij betalen. Maar geld was wel het laatste wat hij had, dus begon hij te stelen. En zo werd hij een echte drugsgebruiker. Maar hij wist dat hij fout bezig was, en werd diep vanbinnen kwaad op zijn broer, die hem zo gemaakt had. En twee jaar later barstte de bom.

Rose grinnikte nog even, Robin leek ook te lachen tot haar plezier. "Dat is al beter; les 1 van hoe wordt ik een gestoord persoon net zoals Rose: lach op rare momenten." Rose voelde hoe hij haar arm even aanraakte, voor hem vermoedelijk onbewust maar het deed haar glimlachen. Ze liep naar hem toe en ging toen naast hem zitten. "En trouwens, wat kan die armband je schelen? Hij kan er ooit wel vanaf als ze zien dat je je best doet hier zal dat des te sneller gebeuren!" Rose keek hem glimlachend aan. "Ik kan je een ding vertellen; laat je leven niet door je verleden beïnvloeden. Vergeet het verleden, maar onthoud de mooiste herinneringen die zul je later nodig hebben in moeilijkere tijden." Rose keek even de andere kant op en toen terug naar Robin.

"Eigenlijk moet ik nog op Yellow rijden vandaag.." Rose zuchtte even, ze was gehecht geraakt aan de hengst die ze moest inrijden en over vandaag nog meegerekend 2 dagen moest ze hem laten gaan op weg naar het volgende paard. "Misschien kunnen we op de manege regelen dat we in de binnen- of buitenbak kunnen rijden?" Rose glimlachte even "Ik moet toch nog mijn springtechniek bijschaven vrees ik." Opzich leek het Rose best leuk eens te rijden in de buitenbak zonder dat ze daar in haar eentje was.
[beetje rottige post :') kon niks anders verzinnen]

Hij glimlachte even naar Rose. Ze liet hem zich beter voelen, dat was duidelijk. Hij keek haar even lang aan maar merkte toen dat hij zowat aan het staren was. Daarna keek hij weer weg, en dacht na over wat ze gezegd had. Mooiste herinneringen?

2002, januari, 12 jaar.
Robin stond op en keek naar buiten. Het had gesneeuwd! Hij rende als een gek de trap af en liep op zijn blote voeten naar buiten. Hij lachte breed en draaide rond in de sneeuw. Het was koud, maar zo mooi en zo fantastisch. Zijn voeten zagen algauw rood en deden best pijn, maar hij ging pas weer naar binnen toen zijn vader hem riep. 'je moeder is terug!' Zijn moeder? Was ze weer thuis? Hij liep naar binnen en droogde zijn voeten af. In het ziekenbed boven lag zijn moeder, ze had een mutsje op want ze verloor haar haren door de chemobehandeling. Als moeder hier was, dan was papa altijd lief tegen hem. 'Kijk eens, Robbe,' zei hij, 'Ik heb warme chocomelk voor je.' De tas werd in zijn handen gedrukt en voor het eerst sinds tijden straalden zijn ogen, al deed hij zijn best om de 'vertel-het-niet-blik' te negeren.

Toen hij terug down-to-earth was, glimlachte hij. Hij hoorde haar vraag tenslotte en keek haar aan. 'Rijden.. in de buitenbak? Heb je me al eens op een paard zien zitten? Ik denk dat Star er zo vandoor gaat met mij', glimlachte hij even. 'Maar.. Ik wil je best gezelschap houden ofzo, terwijl je rijdt..?'

"Nee.. Je gaat rijden!" Koppig sloeg Rose haar armen over elkaar heen. "En.. ja ik heb je al eens op een paard zien zitten. Gisteren nog" kuchtte ze toen droog. "Je reed prima op Star dus niet zeuren maar rijden." Rose duwde plagend even tegen Robin aan. "En anders, als je niet wilt rijden kun je ook nooit écht gaan genieten als je op een manege bent?" Rose stond op. "Toen ik leerde rijden op mijn vijfde, mijn moeder stierf toen ik 6 was, wist ik wel wat sturen was maar ik zat niet graag op een pony, gewoon omdat er geen motivatie voor was om als 5 jarige rond te hobbelen op zo'n dier want prinsjesje op een pony zijn heb ik nooit willen zijn eerlijk gezegd." Rose hupte van het ene op het andere been en grijnsde wat stomweg. "Ah.. toe??" Rose keek hem bijna bedelend aan en probeerde wat ze ooit had geleerd; een pruillipje. Ze keek Robin toen lachend aan. "En anders regel ik wel dat je rijdt hoor!" Ze hupte wat van steen naar steen en werd zo'n beetje hyperactief.

"IK WIL NIET" 1998 een klein meisje met mini-paardrijschoentjes stond koppig bij een mini-appaloosa pony'tje. Het diertje stond daar met een klein zadeltje op zijn rug te wachten tot het meisje eindelijk eens een keuze zou maken. "En ik vind het niet leuk!" Het meisje jammerde door, zachtjes, toen kwam haar moeder. "Laat haar maar" ze keek even naar Rose "zullen we tikkertje doen? Jij gaat op Binky en probeert me te tikken! pas maar op want ik ren al weg!" Rose's moeder rende lachend vooruit. Rose keek haar vader aan "Op!" Ze werd door haar vader nog op Binky getild en het meisje reed in een drafje achter haar moeder aan.

Rose lachte even, het waren best leuke tijden geweest toen. "Je kunt het altijd proberen. Als je een keer valt: Boeiend. Iedere ruiter valt." Rose glimlachte even "Ik heb mijn neus 2x gebroken en een keer had ik mijn arm op 3 plaatsen gebroken maar ach, als je daarom stopt ben je in mijn ogen wel een watje." Ze grijnsde even.

Hij hoorde wat ze zei en grijnsde even. 'Wel, ik kan me zo ook wel amuseren op de manege, met jou in de buurt toch.' lachend gaf hij haar een plagend duwtje terug en luisterde naar wat ze nog te zeggen had. Haar moeder verloren toen ze 6 was? Dan heb je je moeder toch zeker enorm hard nodig nog? De zijne was uiteindelijk na een lange slepende ziekte (leukemie) gestorven toen hij 15. En toen begonnen dingen helemaal uit de hand te lopen. Maar ze sprak er losjes over, niet alsof het geen pijn deed, want dat deed het wel, dat wist hij. Maar gewoon dat ze genoot van de herinneringen aan haar moeder. Het leek wel of ze overal het positieve in zag, en je zou voor minder gaan lachen als ze hem met grote ogen en een pruillipje aankeek.

'Hou op, hou op, of ik sleur je nog van die steen af!' Hij lachte en nam haar bij de arm en trok haar voorzichtig van de steen af. 'Ik vrees dat ik zonet een beslissing heb genomen, Rose.' Opeens leek hij heel serieus dat je nog zou geloven dat hij kwaad was. Maar algauw trok hij zijn mondhoeken wat naar boven en glimlachte naar haar. 'Je ziet er grappig uit als je smeekt', zei hij zacht en sloeg zijn ogen op. 'Ik denk dat ik mee rij..'

''Mamaa'', een 3jarige peuter huppelde door de gangen van het huis. Zijn dikke billetjes waren kletsten zachtjes tegen elkaar aan. ''Mammaaa!'' Hij keek om zich heen en draaide even rond. ''Maj ik een jijsje?'' Hij liep tenslotte de trap op, hij was het niet gewoon dat zijn mama niet antwoordde. De deur van de kamer stond open, het jongentje keek om de hoek en zag zijn moeder met blauwe lippen op de grond liggen. Het kleutertje liep erheen en ging bij haar hoofd zitten. "Ik vind bjauwe snoepjes ook heejl jekker,' hij aaide met zijn dikke handje even over haar wang. "maar mijn jippen wojden nooit zo bjauw.'' Op dat moment kwam zijn vader binnen en belde een ambulance.

"Oh, dus alleen met mij in je buurt? Jéémig!" Rose grinnikte "Dan zul je wel een hele lange tijd op de manege zure gezichten gaan trekken." Rose plaagde hem een beetje, maar eigenlijk had ze wel een klein beetje gelijk. Ze kwam er voornamelijk voor haar baantje met Yellow en voor de lessen. Ze grinnikte even, nu zou ze ook nog wel enkele uurtjes extra rondstruinen zodat Robin zich niet zou gaan vervelen. Zo erg was het ook weer niet want bij haar thuis in haar kleine vrijstaande huis was er niet echt iets te beleven. Ze keek even naar de zon die aan de horizon verdween langzaamaan en glimlachte even.

"Je sleurt ne nu toch al van de steen af?" Rose sprak op een jammerend toontje terwijl ze probeerde te stoppen met lachen toen hij haar voorzichtig meetrok van de steen af. Hij keek opeend serieus, had ze iets verkeerd gedaan? Rose slikte even zachtjes tot zijn mondhoeken in een glimlach omhoogkwamen. "Weet ik toch." Ze grijnsde even, natuurlijk wist ze wat haar sterke punten waren. Op het smeken had ze lang getraind voor alle dure rijspullen die ze ooit bij elkaar had weten te smeken en dat was nu een welbekend kunstje voor haar geworden.

Hij reed mee! Rose lachte blij. "HAAH! IK KRIJG ALTIJD WAT IK WIL!" Ze schreeuwde het lachend uit en vloog Robin om de hals waarna ze een vreugdedansje maakte "ik win, ik win ahaa ahaa." Rose grinnikte toen even beschaamd. "Dat blijft tussen ons.. Oke?" Ze hield haar hoofd even schuin en keek op haar mobiel hoe laat het was. "Hm.. volgens mij moet je langzaamaan teruggaan voordat die mensjes denken dat ik je heb ontvoerd." Rose tikte even vriendelijk tegen Robins achterhoofd om hem zijn capuchon op te zetten en liep alvast wat vooruit terwijl ze haar eigen capuchon ook opzette om het wat warmer te krijgen. Het was best wat afgekoeld.

Hij glimlachte even terwijl hij zag hoe ze even slikte terwijl hij zo'n serieus gezicht trok. Zijn mondhoeken krulden even omhoog toen ze zei dat ze wist dat ze goed en overtuigend kon smeken. 'Opschepper', zei hij even plagend en grijnsde breed. 'Ik hoop dat smeken niet hetgene is wat je het liefste doet, want ik kan niet tegen bedelaars.' Hij knipoogde even droog naar haar en keek haar grijnzend aan.

Wat dan gebeurde, had hij niet meteen verwacht. Ze vloog hem plots om de hals en dat gaf hem een raar gevoel. Hij wist niet meteen hoe het voelde om (vriendschappelijke)liefde te krijgen van iemand, noch hoe hij dat moest geven. En terwijl ze een vreugdedansje deed, gleden zijn gedachten weg.

2002, oktober. Een tienjarige zit voor de televisie. Op het scherm; de Titanic. Een jongeman fluisterde het meisje dat hij van haar hield. Naast Robin zat zijn moeder, die aan het borduren was. 'Mamaa?' Hij keek even opzij. ''Ja, Robbe?'' 'Wat is houden van?' Hij keek zijn moeder even met grote, vragende ogen aan. Ze zuchtte even en antwoordde geïrriteerd; ''Da's dat je elkaar graag ziet.'' Robin knikte even en keek dan weer naar de tv. Nog geen 2 minuten later draaide hij zijn hoofdje weer naar haar. ''Zie jij mij dan graag?'' ZIjn moeder zuchtte nogmaals geïrriteerd, stond op en liep met het borduursel naar de ander kamer. 'Mam?' Klonk het, maar een antwoord kwam er niet.

'Dit blijft tussen ons', hoorde hij iemand al grijnzend vragen. 'euh ja hoor.' Hij schudde zijn gedachten even weg, en terwijl ze op haar gsm keek hoe laat het was, slikte hij even onopmerkbaar. Hij lachte even. 'Als zeons missen zullen ze zeker denken dat Ik je ontvoerd heb, aangezien ik de 'therapiemens' ben!' Hij lachte even en voelde dan hoe ze eens terloops tegen zijn hoofd tikte om zijn capuchon aan te doen, dat deed hij, en hij volgde haar. Het pad was terug smaller en langzaam maar zeker verdween het geluid van het stromende water. Hij keek even naar Rose en vroeg: 'heb je broers of zussen ofzo?'