Wondering why.

Rose grinnikte even terwijl ze naast Robin ging lopen. "Ja, maar ik heb je ontvoerd want ik vind therapiemensen ontvoeren heel leuk." Ze grinnikte even en struikelde nogal klunzig bijna over een boomstam heen. "Hm.. Ik heb 3 zussen als dat voldoende is?"
Eigenlijk miste Rose haar zussen wel, maar naar Zweden gaan was iets wat ze gewoon niet had willen doen. Ze keek even op "Ik was de enige die hier is gebleven, de rest is met mijn vader mee naar Zweden gegaan. Ik was de middelste. Lune die 18 is, is eigenlijk mijn stiefzusje. Mijn vader heeft na lang gedoe in de rechtbank volledige voogdij over haar gekregen. Ik mocht haar niet echt en nu nog steeds niet." Rose grinnikte even, ja ze kon prima opschieten met haar oudere zus Kita en haar jongere zusje Serine maar met Lune kon ze dat nu, zacht uitgedrukt, niet.

"En jij? Kon jij wel met je familie opschieten?" Ze bleef even stilstaan maar liep al snel weer verder achter Robin aan om haar achterstand een beetje bij te halen. Ze merkte wel dat het weggetje wat smaller werd en moest wat over enkele stenen heen klimmen want ze vertikte het om er, zo kinderachtig als ze wel eens kon zijn, eroverheen te springen. Rose moest even terugdenken aan hoe Lune binnen was gekomen, en zakte weg in haar gedachten.

"Ik wil de grootste kamer, ik wil trouwens ook het grootste bed." Een meisje met een enorme zonnebril op haar neus kwam binnenstappen met twee tassen en Rose's vader kwam nog aanstrompelen met een tas en twee koffers. Rose keek verbaasd, als 14 ½ jarig meisje had ze veel meegemaakt maar zoiets sloeg alles. Het meisje dat zich, kattig, had voorgesteld als Lune liep haar kamer op. "Dit wordt mijn kamer." Ze zette haar spullen neer en Rose volgde haar. "Dit is mijn kamer," Rose legde de nadruk op mijn en keek Lune kwaad aan. "NU is het de mijne." Antwoordde Lune daarop en Rose keek haar kwaad aan "VAN MIJN KAMER AF!" Kwaad pakte Rose Lune vast bij haar dunne T-shirt en duwde haar snel haar kamer uit waarna ze zich, uit angst dat Lune weerhaar kamer binnen zou komen, haar deur afsloot. "Rose?" De stem van Rose's vader klonk kalm "Rot op!" Rose jammerde zachtjes, kwaad en gekwetst hoe haar vader zo'n monster in huis had willen halen. "Ga je Lune de paarden laten zien?" Rose keek even op, de paarden! Misschien zou ze dan wat meer over Lune komen te weten. Ze deed het slot van haar kamer open en hing, nadat ze haar kamer was uitgekomen en deze op slot had gedaan, het sleuteltje van de kamer om haar hals. Ze liep met Lune naar het stallencomplex en bleef bij haar eigen paard Making Money staan die ze, ze was 14 ½, al een half jaartje had. "Heeft papa deze voor mij gekocht.. Wat leuk!" Rose bleef stokstijf stil staan. "Pardon?" Ze vloog lune naar de haren en uiteindelijk lagen de twee op de grond te ruzieën. Rose's vader kwam aangesneld. "Papa! Rose viel me aan." Jammerde Lune en Rose bleef gewoon zitten. "Deze is toch voor mij papa?" Lune keek hem lief aan. "Maar natuurlijk." Rose's vader knikte maar Rose keek hem ongelovig aan. "PAPA!" Ze huilde. Toen kwam er een man kijken, zijn lange postuur was een van zijn kenmerken en hij bleef bij het door hem gefokte paard Makingh Money staan. "Hij is van Rose George, zij heeft de ouders uitgezocht en het is haar paard." Rose keek naar de man, hij was meer een vader voor haar dan haar echte vader en daar was ze hem dankbaar voor.

Rose schrok op, ja nu wist ze weer één van de redenen waarom ze niet naar Zweden mee wilde gaan: Lune. Rose had een bedenkelijke blik op haar gezicht, maar er was nog iets geweest en daar kon ze niet opkomen.

Terwijl ze vertelde dat ze 3 zussen had, keek hij even op naar haar. Blijkbaar was die Lune een etterbuil , want om niet met Rose kunnen om te gaan, moest je wel érg zijn. Hij luisterde naar haar woorden. Zo te zien was het een irritante situatie voor haar. De vraag die ze stelde, Liet hem even slikken. Onbewust versnelde hij zijn pas. Of hij met zijn familie om kon? Zou ze beseffen dat ze met die vraag een erg gevoelige snaar had geraakt bij hem? Hij schudde zijn hoofd even. Niemand wist het. Enkel de psycholoog en die mensen van daar. Hij wist dat zij zo'n dingen gewoon waren. Maar voor Rose;.. Hij zuchtte even. Op één of andere manier moest ze wel weten wat er aan de hand was, om hem te kunnen begrijpen. Hij keek even achter zich, blijkbaar was ze een stukje achtergebleven.

'Laten we hier even linksaf gaan,' stelde hij voor, en zonder op een antwoord te wachten, sloeg hij linksaf. Enkele meters verder stond een bankje, waar hij op ging zitten; zijn voeten op de zitplaats, zijn achterste op de leuning. En toen begon hij, te vertellen. Gewoon grove lijnen. 'Ik had een broer die 2 jaar ouder was.' De verleden tijd waarin hij sprak, liet hem nogmaals slikken. 'Mijn moeder liet me onrechtstreeks weten dat ze het woord 'liefde' niet kende, laat staan 'liefde voor je kinderen'. En mijn vader, laat me stellen, was zo verliefd op me dat hij zijn poten niet van me af kon houden. Jarenlang.' Hij keek haar niet aan, uit schaamte. Uit schaamte keek hij naar de grond, uit schaamte voor zijn familie.

Het was even stil. Tot hij besefte wat hij zonet gezegd had. Hij stond op en schudde zijn hoofd. 'Vergeet het, niets van dit is waar.' Hij keek even naar haar, deed zijn best om niet te laten merken dat hij zijn kaakspieren af en toe opspande, hij was bang, bang voor de waarheid te vertellen, en nu hij dat gedaan had, was hij nog meer bang.

2009. 17, Robin
Nog meer, dacht hij, ik haal het niet, hij nam enkele pillen uit zijn zak en slikte ze met een glas water door. Hij was kwaad, kwaad om zijn verleden, kwaad om zijn verslaving. En toen verscheen hij, Bryan. Zijn broer. Degene die de schuld was van zijn verslaving en, de enige die van zijn vaders handelingen afwist. en hij haatte hem. Robin haatte hem. Hij stond op. Zijn pupillen waren groot en zijn ogen kneep hij tot spleetjes. 'Bryan, ik hààt je.'
Bryan keek op, Zag zijn broer zo gedrogeerd staan en zag ook de haat in zijn ogen. Hij rende naar boven, naar het dak van het gebouw. Robin liep hem achterna en ging vlak voor hem staan. na een strubbeling, hing zijn broer met zijn buik tegen de reling aan. Eén klein duwtje en hij was weg. 'Robin, alsjeblieft, ik zal tegen niemand zeggen dat je verslaafd bent, ik zal je helpen.' Robin keek woedend uit zijn ogen. 'net zoals je hielp bij vader?!' Bryan slikte nerveus en trilde op zijn benen. 'Dat was anders!'
En toen werd het stil. Enkel een doffe klap was te horen. Samen met het gesnik van Robin.

Rose liep wat steviger door toen ze Robin achter zich zag kijken. "Kom al!" Ze hijgde een beetje gespeeld en liep toen eindelijk bijna naast Robin toen hij zei dat ze links af zouden gaan slaan. Hij sloeg al linksaf en Rose hupte snel achter hem aan, zo bekend was ze nou ook weer niet met dit bos. Ze merkte dat hij ergens naartoe liep en toen zag ze het bankje. Rustig ging ze even zitten, haar voeten op de zitplaats. Ze keek toen rustig naar Robin, die leek het een stuk moeilijker te vinden om open te zijn dan zij dat vond. En toen kwam het hele verhaal, in slechts naar Rose's vermoeden grove lijnen. De ogen van Rose stonden iets groter dan ze eerst stonden. Zo zag ze een minuutje in stilte deze dingen te verwerken. Wat had ze daar dan op te zeggen? De persoon die normaal overal wel iets op had te zeggen was nu sprakeloos. "Sorry.." Ze wist niet of Robin het had gehoord want bij hem leek een knopje om te gaan en zei hij toen dat het nieet waar was. Rose wist nu wel wat te zeggen. "Het is wel waar. En het is gebeurd, ja. Daar kan niemand niks aan doen, jij niet in ieder geval. Je broer had moeten ingrijpen." Rose bleef stil zitten. "En jij moet het verleden achter je laten, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen en om die stomme armband kwijt te raken." Ze zat stil, besefte zich wel hoe hij zich moest voelen. Bang dat mensen nu ze de waarheid wisten heel anders tegen hem aan zouden kijken.


[Sorry voor de korte post ;x moet eten :[ ]

Hij keek haar lang aan. ''Sorry'', was blijkbaar het enige wat ze had kunnen uitbrengen. Het voelde raar om het tegen een , volgens hem, 'echte' persoon te zeggen, iemand die niet luisterde voor het geld, maar luisterde voor hém. Hij keek even op toen ze zei dat het wél waar was. Alsof ze zijn gedachten kon lezen, alsof ze hem op een of andere manier begreep. Hij luisterde naar wat ze zei en schudde dan zijn hoofd. 'Het verleden achter me laten is moeilijker dan ik dacht. Het laat wel iets na, alsof ik..' Hij aarzelde even en keek naar de grond. 'Het voelt alsof ik nooit liefde heb gekend.' Hij zei het laatste heel zachtjes, nauwelijks hoorbaar maar toch zei hij het. Zijn rechtervoet liet hij heen en weer over de aarde schuiven. Zijn blik was opnieuw naar de grond gericht; zijn ogen stonden dof nu.

'Laat me met rust, ik ken die gast niet', de politie stond vlak voor hem en probeerde hem te overmeesteren. 'Dat zien we zo wel', zei de commissaris. Terwijl de mannen hem naar de auto brachten, zag hij één van zijn 'vrienden' met een agent praten. Hij schepte iets op van het gesprek en hoorde hem zeggen: 'Dus hij is wel degelijk de broer van hém?' ; en de jongen knikte.

Zo gevoelig was hij nog nooit geweest, toch niet in het bijzijn van iemand anders. Hij zuchtte even en keek haar aan. 'Het spijt me dat ik je dit vertel, ik had het niet moeten doen, lekker even iemand anders opzadelen met mijn eigen problemen.'

Rose glimlachte even "Alles laat iets na." Ze bleef zo rustig zitten. "Goede dingen laten de meeste na, je moet die van het verleden naar de achterkant duwen." Ze liet zich van het bankje afglijden om voor hem te gaan staan. "En dan nog wat. Doffe ogen zijn niet zo mooi als heldere. Zeker niet als ze naar de grond kijken als dat niet nodig is." Ze glimlachte even kort. De lucht was al donker en Rose kuchtte even kort. Ze glimlachte even toen Robin beweerde dat hij het niet had moeten vertellen. "Nou, het is beter dan dat je de hele tijd maar een arrogant nest lijkt dat gewoon iedereen te min vindt om mee om te gaan omdat je verleden je lastig zit en je het alleen aan mensen hebt verteld die met naar jouw problemen luisteren geld verdienen." Rose grinnikte even, zo had ze hem eerst voor zich gezien: Koppig en arrogant. Ze pakte zijn hand en trok hem van het bankje af. "Lopen meneertje. Ik trakteer in de kantine... als die nog open is als we eenmaal aankomen." Ze liep alvast voor Robin uit en probeerde met haar handen bij de bomen tast te zoeken.

"Bij ons in de familie kenden we niet echt liefde." Rose liep door ze verwachtte dat Robin wel achter haar aan was gelopen. "Mijn vader wilde Lune gelukkig maken omdat ze haar moeder ook niet meer mócht zien van de rechter en gaf haar dus, buiten mijn paard Making Money en mijn kamer, alles wat me dierbaar was." Rose bleef even staan "De enige rede waarom ze mijn paard niet kreeg was omdat de fokker waarmee we een samenwerking hadden met mij toen ik 11 was de ouders heeft uitgezocht en ook speciaal voor mij heeft gefokt." Ze glimlachte even "Toen dat kreng kwam werd paardrijden mijn leven. Zíj kon wel paardrijden maar meestal ging ik met die fokker gewoon buiten rijden. Zij wilde graag ontdekken hoe je kon rijden met rollkür ofwel gewoon hyperflexie en dat zodat haar paardje er mooi zou uitzien op dressuurwedstrijden." Rose zuchtte even. "Ik wilde zo graag van haar af zijn dat ik zo lang en zo vaak buiten ging rijden dat mijn punten er slechter van werden. Pas een half jaar voor ze naar Zweden gingen besefte ik me dat ik al die tijd mijn leven door haar heb laten leiden." Rose kuchtte even. "Best stom eerlijk gezegd. De enige die ik dan ook mis is de fokker, met hem heb ik wel nog steeds contact over Making Money. Mijn zusje Serine en mijn oudere zus Kita. Mijn vader en Lune mis ik niet eens."

Toen ze wat zei en voor hem kwam staan en in zijn ogen keek, grijnsde hij even toen ze zei dat doffe ogen niet zo mooi waren dan heldere. Hij keek op en rolde met zijn ogen. 'Het is donker, hoe kan je dan weten dat mijn ogen dof staan?!' Hij grinnikte even toen hij van het bankje werd afgetrokken en grijnsde even. 'Dus jij vond me een verwend nest? Zie je wel, niets is wat het lijkt, wie had er nu ooit gedacht dat ik zo'n zielig verleden had?' HIj kuchtte even overdreven en liep achter haar aan. Een tak kreeg hij even tegen zijn voorhoofd. 'Bah, ik zie geen steek!'

Hij luisterde aandachtig naar wat ze vertelde. Normaal luisterde hij maar voor een kwart naar wat mensen zeiden en nu was hij, integendeel, één en al oor. Hij keek even naar voren, waar hij haar omtrek zag, maar volgde haar op de voet. 'Ik heb je verhaal even geanalyseerd en hier is mijn verslag: wat blijkt, er is wel liefde in de familie, je vader wilde dat Lune gelukkig was en kon zijn liefde gewoon niet verdelen, toch? Maar hoe dan ook, ik moét die Lune niet. En zeker niet als jij door haar je familie kwijt bent.' Hij trok aan haar arm en draaide haar om, kwam dicht genoeg zodat hij haar gezichtsuitdrukking kon lezen en keek haar aan. 'Je mist ze echt enorm hé? ' vragend keek hij haar aan.

Robin, 2009
'Hierbij ook het bevel dat de dader in geen enkel geval de begrafenis van zijn broer mag bijwonen. Het zij zo.'

Rose liep door. "Hmm.. Gokje maar kennelijk had ik het goed. Geheimpje.. Niemand vertellen: ik heb kattenogen, ik zie alles" grapte ze toen. Ze reageerde ook braaf op het volgende wat hij zei "Nee. Ik vond je koppig, ik vind mensen niet snel arrogant hoewel je je er heel erg naartoe was aan het werken. Eerst dacht ik dat je gewoon voor geen meter kon rijden en te koppig was om op te stappen. Toen bleek dat je wél kon rijden en toen begon ik je bijna arrogant te vinden." Wijs keek Rose toen in de richting waar Robin moest zijn, toen ze van daar geklaag over een tak hoorde schoot ze in de lach. "Ik zei je toch, ik zie alles ook takkel." jubelde ze toen.

Toen ze zijn verslag hoorde slikte ze even kort, voor haar was er nooit liefde geweest. Nergens was ze eigenlijk gewenst geweest. Ja Kita had het leuk gevonden een jonger zusje maar voor haar ouders was ze eigenlijk een ongeluk geweest vermoedde ze. Ze glimlachte even "Ze zou anders prima je type zijn." Grapte ze toen om maar een beetje positief te blijven "val je op rood haar, ijsblauwe ogen mensen van mijn lengte en het karakter.." Rose kuchtte even. "Oke, het karakter is minder maarja.. het karater van een verwend nest?" Ze gniffelde. "Dan mag ik je al bijna je toekomstige vrouw voorstellen." Zei ze toen luchtig tot ze hij hand om haar pols voelde. Hij zette nog een stap dichterbij en Rose bleef stilstaan. Hij vroeg haar of ze haar familie mistte. "Soms, soms zou ik wensen dat alles was zoals het hoorde te zijn in een normaal gezin, geen arrogant stiefzusje.. Snap je?." Ze praatte gesmoord. Ze kon zich herinneren hoe vaak ze zich 's nachts in slaap had gehuild omdat niemand behalve Kita en Serine en dan natuurlijk de fokker naar haar omkeken. Haar vader had alleen oog voor Lune en uiteindelijk was haar vader zo geobsedeerd door haar dat Kita alles in het huishouden kon doen.
Ze bleef zo staan. "Maar daar wen je wel aan." Ze keek nu naar Robin. "Ja, misschien denken mensen dat ik altijd positief ben maar dat ben ik niet altijd."

'Lachen met een mens zijn miserie', mompelde hij geïrriteerd toen ze jubelde nadat hij een tak in zijn gezicht had gekregen. Na zijn 'wijze' analyse, reageerde ze eerst enorm positief. Ze zou volgens Rose perfect zijn type zijn. 'Rode haren, ijsblauwe ogen, maar het karakter van een trut? Nee bedankt, geef mij maar donkerbruine haren, donkere ogen én een vrolijk karakter.' Hij grijnsde even en gaf haar een duwtje. 'Ik begrijp het', zei hij op haar onvervulbare wens. 'Blijkbaar hebben we dan allebei dezelfde droom.' Hij keek haar even aan en knikte. 'Niemand kan constant positief zijn, Rose,' hij glimlachte even. 'Néé, zelfs jij niet'.

Ergens had hij veel respect voor Rose gekregen, in deze korte tijd dat ze elkaar leerden kennen. Positief blijven met zo'n moeilijk verleden? Hij wilde dat hij dat eveneens kon. Het zou alle dingen veel gemakkelijker maken. Het zou nog een tijdje duren voor hij er helemaal over zou zijn, maar als iemand maar veel geduld met hem had, als hij maar iemand 100% kon vertrouwen, dan zou alles sneller kunnen gaan. Hij tastte zijn positie af. Was Rose zo iemand? Het leek hem wel. Hij wist dat ze kon zwijgen als een graf, zo was ze, vond hij.


Twaalf weken zat Robin vlak na datum van de moord in de gevangenis. Mensen begrepen hem niet, ze dwongen hem dingen te zeggen die hij niet wilde. Na een 3dagenlange verhoring, was hij zo kapot dat hij dingen zei die ze hem dicteerden. Ze namen het op en gebruikten dat als bekentenis. Hierdoor werd hij naar een psychiatrische instelling gestuurd en bevond hij zich tussen gekken.

“Lachen om jou is daarentegen geen miserie Robin.”Rose glimlachte kort een beetje waterig "Ik beschouw dat maar als positief dat je meisjes met donkere ogen en donker haren leuker vindt maar wel pas als ze een vrolijk karakter hebben?" Rose grijnsde even kort. ze duwde zachtjes terug. Ze vond het fijn dat hij begreep wat ze bedoelde en glimlachte even. "Kennelijk wel dus." Merkte ze toen op. "Tuurlijk kan ik dat wel! Dat leer je wel" Ze schudde koppig haar hoofd om te laten merken dat ze het niet met Robin eens was. Ze liep verder, ze had haar mobieltje ingesteld dat hij altijd licht zou geven en probeerde zo nog iets te zien. “Mag ik toegeven dat ik doodsbang ben in het donker?” Rose kuchtte zachtjes. “Al sinds mijn geboorte houd ik niet van donkere dingen tenzij ik weet dat ik veilig ben dan geniet ik ervan.” Rose grinnikte even. “Niet gedacht?” Zei ze toen vrolijk terwijl ze bijna wegzakte in een modderig gedeelte “Onder andere daarom dus.” Zei Rose die met wat moeite haar schoen uit het zompige gebied optilde.

1998, een zevenjarig meisje kruipt haar bed in. “Papa?” Haar stem klonk hees en krakerig door het geschreeuw op de kermis. “Ja?” Haar vader antwoordde zachtjes. “Ik ben bang.” Het meisje pakte haar knuffel stevig beet en duwt haar duim in haar mond. Haar vader glimlachte even. “Is niet erg. Ga maar slapen.” Hij gaf een aai over haar hoofd en liep al richting de deur. “Maar er zijn spoken en heksen.” Rose protesteerde even tot ze weer die kwade blik van haar vader zag. Ze was dan wel pas 4 ½ maar slim was ze wel en die blik betekende dat je maar beter stil kon blijven. “Welterusten papa.” Het kwam er piepend uit terwijl ze zich omdraaide en haar knuffel nog dichter tegen zich aantrok.

Rose glimlachte even kort. Het was best eng geweest toen haar vader haar daar zo had laten liggen. Nachten had ze niet kunnen slapen tot haar moeder haar een nachtlampje had aangeschaft. Dat stond áltijd aan en ja.. Toen had ze wel kunnen slapen. Ze keek even achter zich naar Robin en glimlachte. “En beter nog.. Mijn grootste angst is om alleen te sterven en niemand die doorheeft dat je dood bent.” Rose grinnikte even, het was haar grootste angst dat ze dan alleen in haar huis lag, dood, en niemand die iets ervan zou opmerken.

Hij glimlachte even toen ze opperde dat ze altijd positief kon zijn en koppig haar hoofd schudde en verderliep. Zonder na te denken volgde hij haar, en luisterde naar wat ze zei over bang zijn in het donker. Ook het zompige geluid hoorde hij en hierdoor schoot hij onverbiddelijk in de lach. Eenmaal wat bijgekomen, haalde hij even adem en probeerde zichzelf serieus te houden. 'Dus, als ik het goed begrijp, hou je niet van donkere dingen, maar als je veilig bent, geniet je ervan?' Hij dacht even na en grijnsde. 'Dus als ik je handje vasthoud, en er voor zorg dat je je veilig voelt, dan geniet je daarvan?' Hij glimlachte even en keek haar afwachtend aan. 'Ohja, en over dat sterven, zorg dan dat je met iemand samenwoont en dat er altijd iemand bij je is, dan kan je dat al vermijden.' Hij keek haar even trots aan. 'Ik ben echt een angst-dokter. Nu is zelfs je grootste angst de wereld uit.'

'Ik wil dat het ophoudt, pa!' Robin sloeg kwaad zijn vuist op de tafel. Enkele borden vlogen door de klap van de tafel af. Het gerinkel van de scherven liet zijn vader nog harder schrikken. 'Wat Is er, Robbe, ik doe niets!' Robin liep rond de tafel tot bij zijn vader en zette zijn handen rond zijn keel. 'Je hebt me lang genoeg kunnen wijsmaken dat het normaal is dat je met je vuile poten aan mijn lijf zit, maar nu is het gedaan!' Zijn vaders gezicht zag rood en zijn ogen traanden. Woorden kon hij niet meer uitbrengen door het ademtekort. Op dat moment kwam Bryan binnen. Hij zag het tafereel en liep naar Robin, sloeg hem en maakte zijn vader los uit zijn greep. 'Zo erg is het nu ook weer niet', klonkt het.

Rose kleurde rood. Niet dat Robin dat zag maar dat deerde haar niet. "Nou... Lachen om mij is wél een miserie!" Ze grinnikte alsnog. "En ja.. Eerlijk gezegd wel ja. Ik haat het als ik me onveilig voel. Maar als ik me veilig voel let ik niet echt op dingen die me wel opvallen als ik me onveilig voel." Toen kuchtte ze even zacht "Robin, als ik nu nog een keer die afwachtende blik zie!" Ze dreigde plagend terwijl ze het licht van haar mobieltje op hem liet schijnen. "Laat ik je hand los." Ze pakte voorzichtig zijn hand vast en grinnikte even. "Je hebt het je er zelf naar gemaakt meneertje." Ze zuchtte toen even bij het volgende "Ja.. Maar altijd bij je zijn is ook weer niet echt handig en ik denk niet dat iemand in de rij staat om met mij samen te wonen." Rose's glimlach vervaagde even. "Ik ben een sloddervos mar ook perfectionistisch en dat is nogal irritant. Ik ben snel kwaad als mensen me zeggen dat ik iets verkeerd doe en haat het om klusjes voor anderen op te klaren. Ik doe alles op het laatste moment en.." Rose zweeg even. "En ik denk dat zelfs jij die angst niet weg kan krijgen angst-doktertje." Ze hupte weer verder en bleef toen even staan. "En jouw grootste angst dan?" Rose keek nu afwachtend naar Robin.


[Moet gaan.. We gaan naar de nieuwe toekomstige auto kijken ofzoiets ]

Hij grijnsde even om haar uitleg over dat het wél miserie is bij haar en bij hem niet. Eerst probeerde hij haar nog te vragen wàt ze precies zou van plan zijn te doen als hij haar nog eens zo zou afwachtend zou aankijken, maar toen ze het licht op hem liet schijnen , hield hij zijn linkerhand even voor zijn ogen. 'Oké, oké,' zei hij even luid en voelde hoe ze zijn hand vastnam. 'Verdorie, daar heb ik écht spijt van', zei hij op een ironische toon terwijl wat naast haar probeerde te gaan lopen, op dat smalle weggetje.

'Wie zegt er dat je altijd bij míj moet zijn?', antwoordde hij even op een speelse toon en keek haar aan, niet afwachtend, maar gewoon met een uitdagende blik. 'Ach, als de persoon waarmee je samenwoont het écht goed met je meent, lukt dat wel hoor', antwoordde hij even rustiger. Tot hij haar vraag hoorde. 'Míjn grootste angst?' Hij keek weer even opzij naar haar en dacht diep na toen hij weer voor zich keek. Hij aarzelde even en zuchtte. 'Mijn grootste angst is sterven vóór ik gelééfd heb, én het leven erna.' Hij knikte even ter bevestiging. 'Ik bedoel, geliefd ben ik nergens, ooit misschien wél, en ik wil niet sterven voor ik liefde gehad heb van een bepaalde persoon, en voor ik ergens aanvaard word, begrijp je?' Hij zuchtte even. 'En dan te denken dat ik me zonet nog in de rivier wilde gooien.'

"Pas maar op, dit licht blijft altijd even fel branden dus ik heb een wapen mannetje." Ze dreigde een beetje door met haar mobieltje in het rond te zwaaien.
Rose keek Robin ietwat beledigd aan “Pfuuh..” Haar stem klonk nu een beetje arrogant maar haar lachende gezicht sprak het tegendeel daarvan. Ze keek nu even op “Niet bij jou zijn! Ik praatte over het algemeen. En ik bedoelde als iemand altijd bij je was..” Rose sputterde even en liep toen was gehaaster door. “En trouwens.. Wie moet er altijd bij jou zijn.” Haar blik was speels met een twinkeling in haar ogen en ze liet het licht weer voor haar uit schijnen. “En trouwens… Ik heb een pesthekel aan met mensen samenwonen als huisgenoten.. Slechte ervaringen mee.” Rose rilde even kort. “De meesten hadden het niet zo goed met je voor, laten we het daar maar op houden.. oke?” Dit zei ze er snel achteraan omdat ze niet wilde dat Robin er nog iets over zou kunnen vragen.

Ze bleef even staan. Boven hen klonk een oehoe en ze slaakte een kreet. “Nou! Zo veilig voel ik me ook weer niet.” Ze plaagde Robin even en luisterde toen zachtjes naar haar eigen ademhaling. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei. “Dus.. NU mijn analyse. Je wilt gewoon een keer écht leven en niet aan allerlei verplichtingen moeten voldoen? En trouwens. Je vindt wel iemand, weet je wel.” Rose glimlachte even en vervolgde “Iemand waarmee je 2 kinderen of zelfs meer hebt. Lachend mee naar de speeltuin gaat met de hond om de kinderen te vermaken. Lachend op vakantie samen en..” Rose draafde even door en dat had ze zelf ook door. Iets onschuldig bloosde ze. “Ik draaf weer eens door, vergeet maar wat ik heb gezegd.” Ze glimlachte even en liep verder. “Trouwens over die rivier. Het punt meer noordwesten had een sterkere stroming. En als nu nog eens zo’n idee in je kop opkomt overleg even met mij… Ik ben psychologe voor vrienden die hopeloos zijn, rare ideeën hebben of iemand nodig hebben om tegen te zeuren.” Rose grijnsde even naar Robin.