Angst voor de paarden.

Een klein meisje liep met haar moeder mee. De moeder had een strenge blik en had de arm van haar vast. Tranen stonden in het meisje haar ogen en ze stopte toen ze een paard zag. Meteen deinsde ze achteruit en trok ze. "Nee mam ik wil niet!" riep ze bang en haar moeder keek kwaad. "Je gaat mee!" zei deze kwaad en trok harder. Ze sleurde het meisje mee en deed een stal open. Ze duwde haar dochter erin. Het was een Paint Horse die haar moeder vaak verzorgde. Het meisje keek naar het paard en een vreselijke gedachte kwam in haar hoofd.

Een jong meisje reed op een prachtig paard. Ze had het naar haar zin en reed heel erg goed. Het paard luisterde steeds en de twee hadden een grote band. Het meisje had een grote wedstrijd. Ze maakte haar mooie paard helemaal op en werd afgeroepen. Ze reed naar binnen en zag de hindernissen. Het paard had er zin in en trippelde. Ze dreef aan en sprong over de hindernissen. Alles ging goed toen er een schot te horen was. Het paard schrok en weigerde. Hij weigerde net te laat en viel door de hindernis. Het meisje viel onder hem en raakte bewusteloos door de balken die op haar storten..

Het meisje schrok wakker en gilde. Ze duwde haar moeder opzij en rende de stal uit. Meteen rende ze hard door de gang, tranen stonden in haar ogen. Ze had heel veel angst en ze rende naar buiten. Opeens botste ze tegen iemand aan en deinsde ze meteen achteruit.

Kangin stond op de binnenplaats. Hij keek naar een buitenpiste waar een beginners groep les had. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en hij keek kalm toe. Kangin had besloten om op de manege paard te gaan rijden. Zeker de prachtig uitziende merrie Misty had hem overtuigd. Hij hoopte dan ook dat hij de merrie voor de lessen kon krijgen. Kangin had zijn dagelijks kleding aan aangezien hij met een tochtje door de manege bezig was. Een groepje meiden liep langs hem en ze keek hem met vage blikken aan. Een keek zelfs met een scherpe blik naar hem en Kangin keek haar vanuit zijn ooghoeken met een droge blik aan. Niet dat ze dat zou kunnen zien door zijn zwarte zonnebril. Toen de meiden eenmaal voor bij hem waren hoorde hij hen wat dingen fluisteren zoals; ''Die jongen ziet er rijk uit, zeker zo'n verwend nest..'' ''Ja vast wel, daar kun je beter met een grote boog omheen lopen'' Kangin keek even opzij naar hen waarna hij gewoon weer naar de beginners groep keek.
Geheel onverwachts botste er iemand tegen hem op en Kangin keek verbaasd op. Een meisje stond voor hem en Kangin zijn blik werd nog verbaasder bij het zien van het meisje. Ze leek precies op.. Op Laila. Zijn oude vriendin die hij sinds hij was verhuist niet meer had gezien. Eigenlijk had hij haar sinds het ongeluk steeds minder gezien. ''Laila?'' Zei Kangin met een vragende toon in zijn stem tegen haar en hij deed zijn zonnebril af. Op zijn mond verscheen een brede glimlach en hij stopte de zonnebril in een zak van zijn blousje. ''Lang niet meer gezien'' Zei Kangin vervolgens tegen haar. Het verbaasde hem eigenlijk wel een beetje dat Laila hier was, niet omdat ze elkaar zolang niet meer hadden gezien maar vanwege het ongeluk dat Laila had gehad. Was Laila daar zo snel al weer overheen?

Laila krabbelde overeind en keek hem aan. Ze herkende hem meteen en opnieuw dacht ze even aan het ongeluk. Een rilling liep over haar rug en ze veegde meteen de tranen weg. Ze wist niet dat Kangin hier ook was, haar oude vriend. Ze hadden zo'n goede band samen maar sinds het ongeluk wilde ze de meesten een beetje vermijden omdat ze bang was. Ze schaamde haar echt dood omdat ze bang was. Ze had haar toppaard verkocht en ze mistte hem diep vanbinnen heel erg. Kenai, het prachtige paard met springtalent. Ze zuchtte even en keek Kangin weer aan. "Kangin" zei ze zachtjes tegen hem en knikte even. "Nee, een jaar ofzo" zei ze zachtjes en keek hem stil aan. Ze trilde een beetje en keek even angstig naar de paarden. Ze slikte en keek meteen weer naar Kangin. Ze hoopte maar dat het niet teveel over paarden, het ongeluk of Kenai ging.

Kangin keek haar met een glimlach aan en hij legde een hand op haar schouder. ''Het is leuk om je weer eens te zien, het verbaasd me wel je nu juist op deze plek te zien.'' Zei Kangin tegen haar en hij ging met een hand door haar haar waardoor hij het een beetje door de war deed. Dat had hij wel vaker bij haar gedaan en het was dan ook een soort begroeting van Kangin naar Laila toe geweest. Ineens voelde hij dat Laila een beetje trilde. Kangin keek even opzij naar de paarden en zijn blik ging daarna weer naar Laila. Nu hij haar zo zag vermoedde hij dat ze hier niet uit zichzelf was heen gekomen. Ze zag er nogal bang uit en daar had ze ook wel een goeie reden voor. ''Je bent dus nog niet over je angst heen?'' Vroeg Kangin na een korte stilte. Hij zei het dan ook met een voorzichtige toon in zijn stem want hij wilde Laila niet van streek maken. Kangin slaakte een diepe zucht en hij kwam naast Laila staan. Hij sloeg een arm om haar schouders heen en hij keek haar meelevend aan. Natuurlijk wist hij niet van hoe Laila zich moest voelen maar hij kon wel snappen dat ze nog bang was. Het ongeluk van Laila en Kenai was geen kleintje geweest. Het was dan ook erg jammer dat het gebeurd was want Laila had talent gehad, nouja misschien had ze het nu nog steeds maar het zou vast moeilijk zijn om haar weer op een paard te krijgen. Kangin zag in zijn gedachten Kenai voor even voor zich. Het was een prachtig paard en Laila en hij pasten goed bij elkaar. Die twee waren de beste vrienden geweest. Het was jammer dat dat alles verpest was door dat ongeluk.

Laila keek hem aan en zweeg even. Ze knikte zachtjes en staarde even voor haar uit. Ze voelde zijn hand door haar haar en keek hem aan. Ze veegde nog wat tranen weg en legde haar haar een beetje goed. Ze voelde zijn arm om haar schouders en schudde zachtjes haar hoofd. "Niet echt" zei ze zacht en keek naar de grond. Ze was echt bang geworden nu. Ze had nog steeds heel erg veel talent al besefte ze dat niet. Diep vanbinnen mistte ze Kenai heel erg hard. Was hij nu toch maar hier, dan zou ze echt blij zijn. Ze keek even rond en dan weer even naar Kangin. Even gleed haar blik voorzichtig naar wat paarden maar al snel keek ze weer naar de grond.